Zwanger met een kater3 min leestijd

Jeetje ik zie dat het gewoon al 9 maanden geleden is sinds mijn laatste post. En dat is niet voor niets geweest. Afgelopen maanden heb ik namelijk flink lopen broeden op iets. Iets dat mij heeft doen groeien, zoals je op de foto kunt zien. En nee het zijn geen corona kilo’s. Ik ben zo ontzettend dankbaar, trots en blij dat ik kan vertellen dat ik zwanger ben!

Inmiddels tik ik alweer bijna de uitgerekende datum aan. Daar waar de tijd in het begin ontzettend langzaam ging, lijken de dagen nu voor bij te vliegen. De reden waarom ik 9 maanden lang niks van mij heb laten horen, is omdat ik afgelopen maanden rondliep met het gevoel continue een kater te hebben. Ik was de hele dag 24/7 misselijk en moest meerdere malen per dag overgeven. 

Zwanger met een kater

Vanaf week 6 van de zwangerschap begon deze “ellende” met misselijkheid en overgeven. Ze noemen het ochtendmisselijkheid, maar zo mag het niet genoemd worden vind ik. Want deze misselijkheid was gewoon de hele dag 24/7 aanwezig. Eigenlijk alleen als ik sliep had ik er geen last van. 

Gelukkig vanaf een week of 24 werd de misselijkheid wat minder. Nog wel elke dag last, maar niet meer 24/7. En ook het overgeven gebeurde niet meer elke dag, maar nog wel een paar keer in de week. Langzaam begon ik mij weer wat meer mens te voelen en kon ik steeds meer genieten van deze zwangerschap en van het wonderlijk feit dat er gewoon een heel klein mensje in mij groeit.

Natuurlijk kan het altijd erger. Zo zijn er vrouwen die er nog veel meer last van hebben en helaas tot wel 30x per dag overgeven (hyperemeses) en soms ook zelfs in het ziekenhuis worden opgenomen omdat zij onvoldoende binnen kunnen houden. Gelukkig was dat bij mij niet aan de orde.

Al maakte ik mij in het begin daar wel zorgen over. Door de misselijkheid had ik weinig tot geen eetlust en alles wat ik voorheen lekker vond (groente, fruit, water, noten) kreeg ik nu met geen mogelijkheid naar binnen. Alleen ongezond eten ging er relatief gezien nog een beetje makkelijk in (pizza, patat, pasta met heel veel kaas, frisdrank etc.). En ik at voor mijn gevoel veel meer, omdat ik veel meer eetmomenten had, om de één a twee uur moest ik wel wat eten, daar waar ik normaal maar 3 tot 4 eetmomenten per dag had. Deed ik dit niet dan werd de misselijkheid nog erger.

Hetzelfde gold voor drinken. Deed ik dit onvoldoende dan werd de misselijkheid erger. Alleen water en thee wat ik normaal voornamelijk dronk kon ik niet verdragen. In plaats daarvan dronk ik limonade, chocomelk, karnemelk!, crystal clear. Ik heb zelfs een tijdje van die zakjes van Lipton geprobeerd die aan koud water een smaakje afgeven.

Al met al kreeg ik een hoop extra calorieën, vet en suiker binnen en een stuk minder vitaminen en mineralen. Daarnaast kon ik 2 maanden lang ook niet sporten. Ik kon mezelf met moeite van bed naar de bank verplaatsen en van de bank naar bed. Ik probeerde wel elke dag gewapend met een pak liga of sultana op zak even naar buiten te gaan voor wat frisse lucht. Helaas lukte dit niet altijd.

Op werk was het in het begin ook afzien, aangezien ik de eerste weken nog niks kon zeggen. Naja kon wel, maar gezien de miskraam van vorig jaar wilde ik hiermee wachten tot ik meer zekerheid had na de termijnecho. Ik heb daar dus meerdere malen kotsend boven het toilet gehangen. 

Maar goed, na 6 maanden was het ergste qua misselijkheid en braken achter de rug. Daarna en nu nog steeds eigenlijk moet ik alleen nog braken als ik erg moe ben, te veel gedaan heb, te laat eet of te weinig drink of een bepaalde geur ruik. Maar gelukkig gaat daar geen ellenlange misselijkheid meer aan vooraf. Dus vergeleken met afgelopen periode is dat peanuts. En ook wel een mooie reminder van mijn lichaam om even een stapje terug te doen als ik weer is te veel wil.

De laatste loodjes

Inmiddels ben ik alweer 5 weken met verlof en ik geniet daar echt ontzettend van. Ik wilde met 36 weken, maar ben uiteindelijk met 34 weken met verlof gegaan. De beste beslissing ever. Niet omdat ik lichamelijk niet meer kon. Integendeel. Mijn lichaam wilde wel. Maar mentaal gezien werd het werk wel een hele opgave. Ik heb ontzettend last van een zwangerschapsbrein. En in combinatie met de vermoeidheid en stress die het overgeven en de misselijkheid afgelopen periode gekost heeft, was ‘denken’ nu een hele opgave voor mij.  Soms was het zo erg dat ik mezelf niet meer herkende en wel een heel ander persoon leek.

Gelukkig kan ik wel lachen,
om de ‘dummy’ versie van mezelf die ik (tijdelijk) geworden ben. 

Maar goed de laatste loodjes dus… Eerlijk, mensen hebben het vaak over de laatste loodjes, maar zo voelen deze laatste weken niet voor mij. Ik heb mij vrijwel de hele zwangerschap nog niet zo goed gevoeld als nu. Ik ben ontspannen, geniet van elk trappeltje/schopje in m’n buik, wandel elke dag 30-45 min en ben ontzettend dankbaar voor het nog lekkere weer buiten. Alle inkopen zijn gedaan, het huis is spik en span, alle to-do dingen zijn afgevinkt (inclusief een hele lekkere zwangerschapsmassage). Het enige wat nu nog rest, is wachten tot de kleine man zich aandient. Wij (Mike en ik) zijn er in ieder geval klaar voor en worden we met de dag nieuwsgieriger. Wanneer gaat het gebeuren, hoe zal het gaan en hoe zal onze kleine man er uitzien. Heeft hij mijn ogen? Mike z’n neusje? We gaan het vanzelf zien.