Social media: Worden we er echt door gemotiveerd, of worden we er onzeker van?2 min leestijd
Een tikkeltje narcistisch als we tegenwoordig zijn met vlogs, blogs en plogs, merk ik dat ik juist minder vertel. Ik post niet meer zoveel en merk dat ik me langzaam steeds meer terug trek uit social media land. Niet omdat ik meselfie niet awesome vind, maar steeds vaker heb ik het idee dat het allemaal wel een beetje gezegd is. Een beetje een ‘ja-haaa’-gevoel. We weten nu wel dat we minder calorieën moeten eten dan we verbruiken om af te vallen, dat krachttraining by far beter (en leuker) is voor je figuur dan cardio en dat havermoutjes echt heel populair, simpel en lekker zijn. Ja-haaa. We know.
Motivatie
En vloggen? Nope, dat is echt zo niks voor mij. Ik zie me al lopen met me camera in mijn hand, de wereld verkennen door een digitaal schermpje. Ik weet niet hoe al die vloggers dat doen, maar serieus ik kan echt niet optimaal genieten van alle highlights in mijn leven met continue zo’n camera op me snufferd. Bovendien ben ik ook echt niet iemand die alles met iedereen hoef te delen. Niet dat ik niet trots ben op mezelf en op wat ik doe. In tegendeel. Ik zou nog steeds doen wat ik doe, ook als niemand zou kijken.
Stel dat er geen social media meer is en we posten geen foto’s van onze groeiende konten en onze perfecte ontbijtjes op Instagram, zou jij dan nog doen wat je doet?
Ik wel. En die drive, die ik iedere dag voel (nou ja bijna iedere dag, want ik heb ook wel eens een off-day) om te trainen, om zwaarder te tillen, om nog meer deadlifts te doen en vooral om nog beter te eten is 100% aanwezig.
Maar goed… Social media is er wél en stiekem is het ook wel heel erg leuk om te zien hoe er allerlei fitcommunities online ontstaan. Hoe de Kayla-strijders, de FitGirlCode-strijders, de FitDutchies, de PersonalBodyPlanners en de Fitnessblenders elkaar inspireren en motiveren is zo tof om te zien. Of we nu willen of niet, we kunnen niet meer om de ‘fitgirl’ heen. Ze is overal. In de gym, in het krachthonk, in de dichtstbijzijnde koffiebar of rondjes rennend in het park. En ik juich.
Misleiding
Wat ik echter minder tof vind, is dat er ook wel wat misleiding heerst rondom het hele fitgirlgebeuren. Neem bijvoorbeeld sommige transformatiefoto’s, waarbij de voor- en nafoto niet in dezelfde houding, kleding en afstand tot de camera zijn gemaakt. Wat dus een vertekend en niet representatief beeld geeft.
En daarbij moeten we ook zeker niet vergeten dat er in veel gevallen ook een te rooskleurig en positief beeld wordt geschetst. Als je hier niet doorheen kunt prikken, kan ik me voorstellen dat het je best onzeker kan maken. Want gezond leven, fitter worden en afvallen is niet iets dat zomaar even komt aanwaaien. Het is hard werken, af en toe keihard op je bek gaan, en vooral niet opgeven.
Dé fitgirl
Dé fitgirl bestaat niet. Er is niet één type fitgirl. Een fitgirl (of een femme fitaal) is in mijn ogen iemand die net zo fit is als zij zelf graag wil zijn. Zonder de veroordeling van anderen die er klaarblijkelijk niet klaar voor zijn, er simpelweg geen zin (meer) in hebben, of die het totaal niet interesseert. En ook dat is prima.
Ieder zijn ding. Maar laat het je er vooral niet van weerhouden om te doen wat jij wil. Of dat nu met of zonder selfies, met of zonder havermoutjes, met of zonder cheatmeals is, of je nu twee, drie, vier of vijf dagen per week traint, mee doet aan wedstrijden of liever een marathon loopt, is all up to you.
Wordt je juist gemotiveerd, of onzeker van fitgirls op social media?
