Mijn bevalling7 min leestijd

In Welkom lieve Arvie noemde ik al even kort dat Arvie na 39 uur weeën en uiteindelijk een ruggenprik geboren is. Dat mijn bevalling geen kort verhaal zal zijn mag duidelijk zijn. Dus ga er goed voor zitten, pak er eventueel een lekkere kop thee bij en veel leesplezier. 

Ons geboorteavontuur zoals ik het noem begint op dinsdagavond 5 oktober 2021 om 21:00 uur. De eerst weeën beginnen. Ik kan ze goed wegademen en probeer nog wat te slapen. Omdat ik toch wel wat onrustig in bed lig te draaien, besluit ik beneden op de bank te gaan liggen zodat Mike nog rustig wat kan slapen. We hebben namelijk nog een lange weg te gaan. Dat het zo’n lange weg zou worden (in de zin van bijna 48 uur niet slapen) wisten we toen nog niet.

De verloskundige bellen

Tot 09:00 uur komen en gaan de weeën variërend tussen de 10, 8, 6 en 4 minuten. Heel wisselend en ze duren ongeveer 30 seconden. Eigenlijk nog niet voldoende om aan de belinstructies van de verloskundige te voldoen. Toch besluit ik rond 09:00 uur te bellen, omdat wij vandaag (6 oktober) een afspraak in het ziekenhuis hebben voor een bloeddrukcontrole. Dit hadden wij 4 oktober ook i.v.m. een voor mij doen toch iets te hoge bloeddruk en eiwitten in mijn urine. Voor de zekerheid wilden ze dit onderzoek dus vandaag nog eens herhalen.

Alleen in de staat waarin ik nu verkeerde wilde ik liever niet naar het ziekenhuis. Met in mijn achterhoofd dat als het ineens zou doorzetten ik misschien wel in het ziekenhuis moet blijven. En dat terwijl ik een bevalling thuis in bad op het oog heb. Gelukkig kon de afspraak worden afgezegd en zou de verloskundige in plaats daarvan in de loop van de dag bij mij thuis langkomen om de controles te doen.

Bloeddrukcontrole

Rond 15:00 uur is de verloskundige er. Mijn bloeddruk is goed. Inmiddels zijn de weeën toch wel wat krachtiger geworden en in overleg met de verloskundige besluiten we om de ontsluiting te checken en eventueel te strippen. Ik heb al 2-3 cm! De verloskundige stript mij en gaat weer weg. Zodra de weeën om de 2-3 minuten komen, moet ik weer bellen.

Inmiddels is het 16:00 uur. Mike en ik besluiten nog even een frisse neus te halen en een rondje park te doen. Halverwege worden de weeën al snel rond de 2-3 minuten. Ze houden echter nog te kort aan (30 sec i.p.v. 1 minuut).

Afleiding

Eenmaal thuis zoek ik afleiding en een manier om de weeën op te vangen. We kijken Netflix, ik loop wat rond en zit af en toe op de fitnessbal. Mike zet ondertussen vast het bad op (nog even zonder water). Ik heb geen eetlust (ben weer misselijk) en avondeten skip ik. Rond 20.00 uur belt Mike de verloskundige. De weeën zijn nu een paar uur regelmatig en worden steeds krachtiger. Ik heb nu ook de Tens op gedaan, omdat ik behoorlijke rugweeën heb.

Volgens de verloskundige hadden wij best al eerder mogen bellen. Mike schiet hierdoor een beetje in de stress en begint snel alvast het bevalbad te vullen tot de helft met water. Rond 22.00 uur is de verloskundige er (ze is iets later want ze ging eerst nog bij een andere dame langs die ook aan het bevalling was en waarbij het de vorige keer heel snel ging). Ze checkt mijn ontsluiting. Nog steeds 2 cm!!

Wat een domper

Ik had stiekem wel verwacht wat verder te zijn, maar helaas. Wat een teleurstelling. De moed zakt mij een beetje in de schoenen. We spreken af dat Sabine rond 02.00 uur weer even komt kijken en dat wij eerder bellen als er veranderingen zijn. Om 23:50 uur zit ik er helemaal doorheen. Ik kan niet meer denken of een gesprek voeren en voel mij volledig uitgeput. Inmiddels ben ik al 27 uur weeën aan het wegpuffen met een tussenpose van in het begin 10 min., later 6 en de laatste 8 uur om de 2-3 minuten. Al die tijd heb ik geen oog dicht kunnen doen en niet of nauwelijks gegeten door gebrek aan eetlust en misselijkheid. En niet te vergeten dat ik de nachten hiervoor ook slecht geslapen heb vanwege misselijkheid en overgeven.

Het gaat niet goed

Mike ziet aan alles dat het niet goed gaat en dat de “gewenste” thuisbevalling op deze manier wel erg risicovol wordt. In het belang van mij en de baby besluit hij de verloskundige te bellen en aan te geven naar het ziekenhuis te willen. Hij wil nu actie ondernemen voor het te laat is (want hij weet hoe eigenwijs ik kan zijn). We pakken de vluchtkoffer, luiertas en Maxi Cosy en stappen in de auto. Het is lekker rustig op de weg en het regent. In de auto heb ik de Tens nog steeds op en dat is niet geheel overbodig.

Naar het ziekenhuis

Om 01:30 uur zijn we in het ziekenhuis. Ik word direct aan de CTG gelegd en krijg 3 opties:

1. Doorpakken, vliezen breken en weeopwekkers.
2. Ruggenprik/morfine pompje, vliezen breken en evt. weeopwekkers.
3. Pethidine injectie (werking 4 uur) om te slapen en op krachten te komen en daarna opnieuw de opties overwegen.

Optie 1 is überhaupt geen optie voor mij, want ik zou niet weten waar ik de energie vandaag moet halen om te bevallen. Laat staan persen. Een ruggenprik wil ik liever ook niet. Het enige dat ik wil, is dat het over is en dat ik eindelijk kan slapen. Ik ben zó moe dat ik mijn keuze niet kenbaar kan maken. Maar gelukkig kent Mike mij als geen ander en hakt hij de knoop door. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.

Rond 02:30 uur krijg ik de pethidine injectie in mijn bovenbeen. Niet alle pijn gaat daarmee weg. Ik lig dus nog steeds tussendoor weeën weg te zuchten en te draaien. Ook horen we allemaal piepjes van de monitoren. Echt lekker slapen doen wij dan ook niet. Maar in deze situatie is elke minuut toch mooi meegenomen.

Alles of niets

In de ochtend van 7 oktober om 08:00 uur word ik herbeoordeeld nadat ik eerst nog even ter ontspanning onder de warme douche heb gestaan. Op het wegpuffen van de weeën na was dat heerlijk. Om 09:00 uur wordt mijn ontsluiting weer gecheckt en heb ik 3-4 cm. Mike zegt dat we nu moeten doorpakken. Ik wil eigenlijk niet meer. Ik wil dat het over is en even schiet de gedachte van een keizersnee door mijn hoofd. Want ik zie zo op tegen het persen omdat ik voel dat ik nog steeds geen energie heb en erg moe ben. Bovendien zit ik nog maar op 3-4 cm.

Mike spreekt mij moed in en zegt dat het nu alles of niets is. Ik ga voor de eerder genoemde 2e optie en kan kiezen uit een morfinepompje (relatief kortwerkend) of een ruggenprik (werkt zo lang als nodig). Het wordt de ruggenprik omdat ik niet weet hoe lang het nog gaat duren voor ik volledige ontsluiting heb. Ik krijg een infuus en om 10:30 uur wordt de ruggenprik gezet en een katheter geplaatst. Ik onderga het allemaal zonder angst of pijn, want het is niks vergeleken met de uitputtingsslag en pijn van afgelopen 39 uur.

Vliezen breken

Rond 12:30 uur worden mijn vliezen gebroken bij een ontsluiting van 4-5 cm. Het voelt als een ballon die knapt alleen dan zonder de knal en niet snel daarna voel ik het vruchtwater eruit lopen. Het is helder, gelukkig. We laten de weeopwekkers nog even voor wat ze zijn en besluiten het zo nog even aan te kijken. De ruggenprik doet mij zichtbaar goed. Ik voel mij een heel ander mens en begin zelfs weer praatjes te krijgen. Ook de weeën lijken in mijn perceptie te zijn veranderd van rugweeën naar veel makkelijker op te vangen buikweeën. Ondanks de ruggenprik voel ik wel dat de weeën sterker worden (de ruggenprik werkt namelijk voornamelijk links, rechts voel ik helaas nog wel).

Eindelijk goed nieuws

Om 14:30 uur wordt mijn ontsluiting weer gecheckt. Ik ben overvallen door het goede nieuws. Ik zit opeens op 9 cm!! Om 17:00 uur zit ik op 10cm en mag ik oefenen met licht (mee) persen. Ik ben zo blij. Het einde is inzicht en opeens voel ik de adrenaline en energie. Energie waarvan ik niet wist dat ik die nog in mij had. Heel raar, maar ik heb er gewoon zin in om te mogen persen.

Om 19:00 uur is de klinisch verloskundige er. Iets later dan gepland vanwege een andere bevalling die er tussenkwam. De ruggenprikvloeistof is op en het infuus wordt stopgezet. De katheter wordt verwijderd. Het voelt als een bevrijding zonder al die kabels en snoeren. En om 19:10 uur mag ik dan actief gaan persen.

Het persmoment

Het is de baby, ik, Mike en de verloskundige. De lichten zijn gedimd en er ligt een warme doek klaar voor de ring of fire (de ring of fire is een zeer intens gevoel op het moment de grootste omvang van het hoofdje door je vagina gaat). Het wiegje waar onze kleine man straks in komt te liggen staat al klaar en wordt voorverwarmd.

Zodra ik een wee voel opkomen neem ik een hap lucht en til ik mijn benen onder de knieholten op. Mike assisteert bij het optillen van mijn linkerbeen, omdat ik deze vanwege de ruggenprik niet zelf omhoog krijg. Ik doe mijn kin op de borst en kijk tussen mijn benen door naar waar mijn mannetje geboren gaat worden. Mike telt tot 10, ik pers en bij 10 blaas ik alle lucht uit. Als de wee lang genoeg duurt, neem ik opnieuw een hap lucht voor een tweede pers. Maar meestal blijft het bij één keer.

De verloskundige zit op de rand van het bed bij mijn voeteneind en bewaakt op gepaste afstand het proces en geeft alleen wat instructies als dat nodig is. Hierdoor voelt het heel intiem en zijn Mike en ik echt een team. We doen het samen. Zo voelt het. Ik maak alles bewust mee (voor zover dat gaat na ongeveer 48 uur geen slaap) en voel elke sensatie. In mijn herinnering is dit het mooiste moment van de hele bevalling (letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt) en het gaat zo snel.

De geboorte

Het is 7 oktober 19:44 uur. Ik ben precies 34 minuten aan het persen. Het eerste dat ik zie is een koppie met flink wat donkere haartjes en voor ik het weet voel ik de rest van zijn lichaampje uit mij glijden. Ik vang hem op en leg hem meteen huid-op-huid op m’n borst. Eén warm hoopje geluk. Mijn zoon. Wat mij opvalt, is dat hij zo lekker ruikt en niet lang daarna volgt er een heel lief/vertederend huiltje. Ik ben opslag verliefd en kijk opzij naar Mike en zie daar dezelfde liefde.

Nog een nachtje blijven

We moeten helaas nog een nachtje (of twee blijkt later) blijven in verband met dat er meconiumhoudend vruchtwater mee naar buiten is gekomen. Mogelijk heeft ons mannetje daar wat van binnen gekregen en is hij daardoor misselijk. Ook is hij volgens de maatstaven met zijn 2990 gram dysmatuur. Om naar huis te mogen moet de kinderarts hem goedkeuren en moet hij voldoende drinken en geplast hebben. Ook worden zijn bloedsuikers gedurende 24 uur elke 6 uur gecheckt d.m.v. een hielprikje. Bij de eerste drie gaf de stoere man geen kik. Bij vierde en tevens laatste wel, maar denk ik meer omdat hij er wel klaar mee was. Ik geef hem groot gelijk.

Zaterdagochtend 9 oktober 2021 is het dan zover. We zijn “goedgekeurd” en mogen eindelijk naar huis. Het is een frisse, maar mooie zonnige dag. Het eerste ritje in de auto. Om 11:30 uur zijn we thuis en om 13:00 uur is de kraamzorg er en kan de kraamweek beginnen.

De kraamweek

We hebben echt een topper van een kraamverzorgende gehad. Een hele fijne vrouw Joke (van Kraamzorg B-Lief) met een nuchtere instelling en goed gevoel voor humor. Ze heeft ons echt super goed geholpen met opstarten. Want ja er komt gewoon heel veel op je af en helaas worden die kleintjes niet met een handleiding geboren. Wat het overigens wel veel makkelijker zou maken, maar dat terzijde. Je leert elke dag en ja in het begin is het zwaar en ook nu 4 maanden later hebben we af en toe nog steeds dagen waarop het best pittig is en het chronisch slaaptekort helpt dan ook niet echt mee, maar uiteindelijk is het het allemaal drie dubbel en dwars waard. Heel cliché, maar zo waar. Zelfs de 9 maanden misselijkheid en overgeven waren het meer dan waard. Want wat een ongelooflijk lief en leuk mannetje hebben we er voor terug gekregen! Ik ben onwijs dankbaar.