Lieve mam, bedankt voor je leeuwen en beren5 min leestijd

Lieve mam,

Naar mate ik ouder word, begin ik steeds meer trekjes van je te herkennen. Het zachtaardige, lieve, medemenselijke en bescheiden zijn. Maar ook de dingen die ik vroeger niet kon uitstaan bij je (te betrokken/bezorgd zijn), herken ik sinds ik ouder word steeds meer bij mezelf. Hoe vaak ik mezelf weer betrap op een gewoonte of een uitspraak, waarvan ik zeker weet dat jij dit ook zo zou zeggen. Zelfs Mike begint het de laatste tijd op te vallen. Als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat ik mijzelf (of iemand anders) aan jou doet herinneren, dan kon je mij nu hoogstwaarschijnlijk bijschrijven in de Quote 500.

Hoe stom ik het soms vind dat ik hierdoor denk nooit echt “los” te kunnen komen van je ouderlijk gezag, alsof ik niet vrij ben om delen van mijn karakter zelf in te vullen, hoe gefrustreerd ik raak en eigenwijs besluit het anders te doen. Verval ik met die specifieke dingen toch altijd weer in jouw manier van doen. En sorry dat ik het zeg mam, maar ik vind het verschrikkelijk.

Want wie beren ziet, hoort zichzelf in zijn hoofd allerlei negatieve dingen zeggen: “Ja maar, stel nou dat…” of “Wat als… ” En dan komen de negatieve scenario’s. De fantasie gaat daarmee aan de haal en er doemen allerlei nare beelden op waarin je al voor je ziet wat er allemaal mis kan gaan. Ik weet dat jij dat hebt. En ik weet dat ik ook zo’n type ben en ik ben er niet trots op. Het maakt mij bang en bezorgd. En zorgt er vaak voor dat ik zeg “laat ik het dan maar niet doen”.

Jouw beer, mijn beer

Terugkijkend op mijn jeugd ben ik nooit echt in de problemen gekomen. Wat een geluk hoor ik je denken. Maar was dat het brave meisje in mij of heb jij (hoe goed bedoeld ook) daar misschien een vinger in de pap gehad? Met jouw leeuwen en beren en teksten als ‘pas je wel op’ of ‘kijk je uit’ en ‘zou je dat nou wel doen’ lijkt het mij niet eens zo gek als dat je mij op voorhand voor tegenslagen en teleurstelling hebt willen behoeden. Echt motiverend voor een kind die denkt met een leuk initiatief te komen, is dat alleen niet. Het bracht mij dan ook vaak aan het twijfelen: ‘moet ik dat nou wel doen?’. Met als gevolg dat ik het uiteindelijk vaak toch maar niet deed. Of eigenwijs besloot het juist wel te doen, maar dan wel altijd nog met jouw stem in mijn achterhoofd.

En omdat ik als kind dus eigenlijk een behoorlijk zorgeloze jeugd heb gehad, heb ik ook nooit echt kunnen leren omgaan met mijn beren. Iets waar ik nu in mijn volwassen leven niet meer onderuit kan. Toen de eerste leeuwen en beren dan ook op mijn pad kwamen, wist ik mij geen raad.

Bij elke tegenslag, of dit nu een afwijzing, ontslag, overlijden van een dierbare, of de burn-out van Mike was, het voelde altijd alsof mijn wereld in stortte. Hoe vaak ik wel niet van slag ben geweest doordat iets niet liep zoals ik had gepland. En dan was ik niet één of twee dagen van slag, maar dan kon ik echt dagen tot weken in die negatieve spirit blijven hangen.

Natuurlijk baal ik er soms best wel van dat ik dat soort eigenschappen (als leeuwen en beren) heb meegekregen. Maar dan denk ik ook aan jou als persoon en kan ik de frustratie ook snel weer loslaten.

Want,

En nu opgelet mam, want alhoewel dit hier nu zwart op wit staat, zal ik dit hoogstwaarschijnlijk maar één keer tegen je zeggen. Iets waar ik je eigenlijk geen eer aan doet, maar zoals je weet ben ik gewoon niet zo’n type die haar hele ziel en zaligheid bloot legt, maar dit wil ik je toch even gezegd hebben, want…

Als iemand me inspireert,
Als er iemand een heldin is,
En als er iemand is die me onvoorwaardelijke liefde heeft gegeven, dan ben jij dat mam.

Kortom: bedankt, dat je er altijd voor mij bent en bent geweest. Ook nu ik alweer ruim 6 jaar het huis uit ben, weet ik dat de deur nog altijd open staat. En hoe onvoorstelbaar groot je liefde voor mij (en voor je andere twee meiden) is. Je hebt ervoor gezorgd dat wij in een stabiele thuissituatie met veel liefde hebben mogen opgroeien. Er is werkelijk geen dag voorbij gegaan, waarop ik uit school kwam en je er niet was om mijn verhalen aan te horen. Je zorgde ervoor dat er elke avond een homemade maaltijd op tafel stond.

Als ik ziek was, legde je een koud washandje op mijn koortsige warme voorhoofd. Zette je een kop thee en maakte je een beschuitje met suiker. Kreeg ik een bouillonnetje en hield je mijn haar vast als ik boven de bak of wc moest kotsen. Hoe je het wist dat er wat was, is mij nog altijd een raadsel. Maar ook al was het midden in de nacht, voor ik het wist stond je naast mij om te helpen. En het feit dat ik daar nu soms nog naar kan verlangen. Als ik koortsig en beroerd ben. Dat zegt toch wel hoe erg ik dat op prijs stelde.

Dat zorgzame daar ben ik je heel dankbaar voor. In een tijd waarin mensen steeds meer met zichzelf bezig zijn en waarin medemenselijkheid steeds meer een schaarste lijkt te zijn geworden, ben ik (naast de leeuwen en beren) trots op datgene wat jij mij hebt gegeven. Open staan voor andere mensen en klaar staan om te helpen als dat nodig is. Want wie goed doet, goed ontmoet, niet waar.

Dus mam, terugkomend op jouw vraag [uit het boek: Mam, vertel is] of ik gelukkig ben? Ja. En of je mij goed opgevoed hebt? Ja. Of ik als kind voldoende liefde en aandacht van je heb gekregen? Ja, zeker! Dus mam, no worries, ik ben meer dan goed terecht gekomen.

Op eigen benen staan 2.0

Het is alleen wel zo, dat je soms een beetje te zorgzaam of overbezorgd kon/kan zijn. Wat ik je mee wil geven en wat ik nu ook ben gaan inzien, is het volgende: Je kunt iemand niet voor alles behoeden. Ook al zou je dat misschien nog zo graag willen. En toegegeven, de wereld ziet er soms een beetje chaotisch en lelijk uit. Maar geloof mij, die lelijkheid is enkel en alleen nodig om de mens aan het werk te houden. Zou alles in de wereld namelijk perfect verlopen, dan zou iedereen zich kapot vervelen.

Het lijkt mij dan ook beter om iemand zelf keuzes te laten maken en de gevolgen (positief of negatief) daarvan zelf te laten inzien en ervaren. Je kunt en moet niet alles voor willen zijn. Want dan leert iemand nooit echt op eigen benen te staan. Ik weet nu, dat je niet bang hoeft te zijn, dat je de dingen kunt doen die je wilt, zolang je maar kunt verantwoorden waarom je de dingen doet en van je fouten leert. Je hoeft echt niet alles tot in de puntjes uit te denken.

Ik weet nog die ene keer dat ik met Lies en Mike naar de bioscoop ging voor een specifieke film, maar dat die uitverkocht bleek te zijn en dat we toen op de bonnefooi naar een andere film zijn geweest. Vooraf geen idee waar die over ging, maar het was de enige waarvoor we niet al te lang hoefde te wachten. En dat bleek achteraf gezien dus de beste, mooiste en grappigste film ever te zijn. Voor het geval je wilt weten welke, het was Intouchables. Ik bedoel maar, de leukste dingen overkomen je soms juist op de momenten dat je het niet verwacht of waarop alles even niet loopt zoals je gepland had.

Maar mam, wie ben ik om te oordelen over hoe je mij hebt opgevoed. Ik heb nog geen kind, laat staan dat ik er drie heb grootgebracht. Dus wellicht dat als ik ooit zelf moeder ben dat ik hier nog op terug kom bij je en dan misschien tot de conclusie kom dat ik het allemaal helemaal niet zo anders doe dan jou. In ieder geval,

Bedankt mam! Voor alles. Maar bovenal voor wie ik ben.
Jij bent één van de grootste redenen (papa is uiteraard de andere) dat ik zo geworden ben. Zoals ik ben.
Bedankt.