Leven in de wildernis: Hoe het zou zijn om je leven in de maatschappij op te geven?5 min leestijd

Geïnspireerd door het boek “Mijn leven in de wildernis” van Miriam Lancewood schrijf ik vandaag deze blogpost. Miriam vertrok na haar studie als 21-jarige naar Zimbabwe om daar als docent te gaan werken. Maar dat beviel haar totaal niet. Ze dacht: ‘Jeetje, heb ik vier jaar gestudeerd om les te geven op een school en vind ik het niet leuk.’ Op dat moment was ze er nog heilig van overtuigd dat ze de rest van haar leven les zou geven. Iets wat voor mij trouwens heel herkenbaar is. 

Anyways, na een aantal reizen gemaakt te hebben, strandde Miriam uiteindelijk met haar 30 jaar oudere partner Peter in Nieuw-Zeeland. Samen besloten ze de wildernis in te trekken en er hun thuis van te maken. Heel primitief reizen ze al 7 jaar (sinds 2010) als echte nomaden door de bergen. Zonder elektriciteit en andere luxe voorzieningen. Al hun bezit past in twee rugtassen en ze slapen in een tentje. Eén keer in de zoveel tijd lift Miriam naar een stadje om daar voorraden als meel en peulvruchten in te slaan. Maar het overgrote deel jaagt ze en leeft ze van wat ze in de natuur kan vinden. In het begin met pijl en boog, maar later met een klein jachtgeweer en mes.

Om je een idee te geven van hoe Miriam leeft, bekijk dan vooral haar indrukwekkende optreden in het televisie programma ‘Floortje Dessing naar het einde van de wereld’.

Het zal je verbazen hoe haar leefstijl compleet in contrast staat met het drukke gehaaste bestaan van ons. Misschien schrikt het je af en vraag je je af wat iemand bezielt om zo te willen leven? Of misschien verwondert het je je juist en vraag je je stiekem af hoe het zou zijn om zo in de wildernis en te midden van de schoonheid van de natuur te overleven? Hoe het zou zijn om je leven in de maatschappij op te geven?

Wanneer de pleuris uitbreekt…

Tenzij je met oogkleppen op loopt, zal het je niet ontgaan dat de toekomst van veel samenlevingen zwaar onder druk staat. Kijk maar eens naar het nieuws. Er heerst een hoop verwoesting: van mensen, van hun manier van leven, van hun heilige plekken en van de aarde. Er heerst geweld, onderdrukking en hebzucht. En de druk wordt alleen maar groter door o.a. overbevolking en de steeds schaarser wordende natuurlijke grondstoffen.

Wat een bizarre tijd. In het Westen zitten we met een maatschappij die gericht is op vooruitgang en ontwikkeling, maar die eigenlijk één grote komedie is. Onze maatschappij doet dan ook er alles aan om ons tot afleiding en vermaak te zetten (lees: te dwingen).

Maar ja, wat kun je er tegen doen? Het beste lijkt me je zo min mogelijk met dit wankele systeem in te laten en de boel gewoon zijn gang te laten gaan. Uiteindelijk is het toch een kwestie van tijd voor het als een kaartenhuis in elkaar stort of dat er ergens een ramp gebeurt. Een ramp door genetische manipulatie. Of derde wereldoorlog. Een klimaatoorlog. Een beurskracht zoals in 1929. Het kan allerlei oorzaken hebben. Een ding is zeker, als de pleuris uitbreekt is geld niks meer waard en moet iedereen zichzelf zien te redden.

Dus mocht het ooit tot een apocalyps komen, wil je dan niet weten hoe je moet overleven? Of wat je kunt bijdragen aan de overlevingskansen van een gemeenschap?

Wat zijn jouw skills in een postapocalyptische wereld?

Digitale detox

Een leven in de middle of nowhere bouw je natuurlijk niet zomaar op. Het begint dan ook allemaal met een ‘digitale detox’, een tijd zonder telefoon en internet (en ja dus ook zonder Social Media en Netflix). Gek genoeg duurt het wel twee weken voordat je eraan went en je geest zich verlangzaamt. Onthaasten is afkicken. Dingen als een baan, een hobby, boodschappen doen, muziek luisteren, communiceren met vrienden en je social media of e-mail checken zijn allemaal niet meer nodig. Maar wat doe je dan de hele dag? In het begin was Miriam dan ook echt bang voor verveling zo schrijft ze in haar boek. Ze kon zich maar moeilijk over geven aan het ‘niets’. Toch merkte ze vrij snel dat haar geest inderdaad veranderde.

In de wildernis heb je niet nog een ander project nodig, behalve de dagelijkse klussen als brood bakken, vuur maken, kleren wassen in de rivier en ontdekkingstochten maken. Dat zijn op zich al activiteiten die veel voldoening geven, net als leven te midden van al die schoonheid. En uiteindelijk is een leven zonder technologie echt veel beter, omdat je veel meer ruimte in je hoofd hebt als je je geen zorgen hoeft te maken over je computer of telefoon.

Hieruit valt een belangrijke les te trekken: wees je bewust van het effect van technologie en vraag jezelf eens af of je nog wel zonder kunt.

Toeval

Geen telefoon, internet of elektriciteit betekent ook leven zonder tijd en zonder de klok. Tijd is de gevangenis in het moderne leven. In onze maatschappij ontkomt je er dan ook niet aan met alle verplichtingen die we moeten nakomen. Maar probeer eens een week weg te gaan zonder je telefoon. Het is heel bijzonder wat er kan gebeuren als je vertrouwt op het toeval.

En dat betekent dus ook dat je niet moet plannen. Geef ruimte aan het onbekende. Dan wordt het leven al veel interessanter. Zodra je plannen maakt, ligt je toekomst vast en is er geen ruimte meer voor spontane dingen. Er mag dan vaak ook niks fout gaan. Maar laat het maar eens fout gaan. Dan zul je zien dat het avontuur begint. Als je leert loslaten, gebeuren vaak precies de juiste dingen. Je komt de juiste mensen tegen of de juiste dingen worden je aangeboden.

Je beleeft geen avontuur zonder een klein beetje risico.

Tegen degenen die het leven in de wildernis willen uitproberen, zegt Miriam: ‘Ga bijvoorbeeld een tijdje wildkamperen en blijf dan lange tijd op één plek. Dan zal je zien hoe moeilijk dat is! Het is één grote spiegel: je komt jezelf tegen en je kunt heel veel over jezelf leren.’

Het ‘echte’ leven vs. Het Echte leven

Elke dag kom ik op dezelfde plaats en dezelfde tijd bijna altijd dezelfde mensen tegen. We verplaatsen ons allemaal volgens een vrijwel onveranderlijk, vast patroon. En ik ben er ook schuldig aan, want samen met ongeveer 20 andere mensen sta ik voor de bus naar huis te wachten. Zodra de chauffeur de deuren opent, vliegen we massaal naar binnen. We denken allemaal dat we ergens komen, dat we vooruit komen, maar eigenlijk worstelen we allemaal om onze plek in de tredmolen te behouden. In de bus zoekt iedereen het liefst een apart plekje. Niemand praat met elkaar en alle ogen zijn op een punt in de verte of op een telefoon gericht.

Het mag duidelijk zijn door het leven binnen vier muren raak je langzaam het contact met de echte wereld kwijt. In de natuur leeft alles: de bomen, de dieren, het water, het weer en zelf het vuur. Alles staat in relatie tot elkaar. Maar een huis, waar binnen alles zich afspeelt, is in vergelijking daarmee eigenlijk morsdood. Het is dan ook niet zo gek dat leven in een maatschappij als de onze inbreuk doet aan onze zintuigen.

Een ziekmakende maatschappij

Zo zijn we onszelf constant aan het overladen. We eten te veel omdat we niet voelen wanneer onze maag vol zit. We proeven niks meer, dus hebben we behoefte aan smaakversterkers, zout en suiker. Mensen hebben hun eetgewoonten niet meer onder controle en weten niet meer hoe ze gezond moeten eten. En de geestelijke gezondheid wordt ook een steeds groter probleem. Mensen maken afschuwelijk lange lagen en krijgen steeds vaker te maken met depressies en burn-outs.

Daarnaast speelt uiterlijk een grote rol in onze samenleving. We vergelijken onszelf voortdurend met anderen. Je wilt het allerbeste uit jezelf halen. Elke keer probeer je om nog aardiger, beter, sterker, slimmer en mooier te worden. Maar gaat het ooit goed genoeg zijn? In de natuur leef je zonder spiegel en hoef je je niet druk te maken om je uiterlijk. Het doet er gewoon niet toe hoe je eruitziet. In de natuur werk je niet aan een betere versie van jezelf, maar leef je gewoon.

De mooiste vorm van bestaan schuilt in ‘zijn’ en niet in ‘worden’.

Maar waarom doen we dat toch, dag in dag uit?

Simpel, we moeten geld verdienen zodat we de huur of hypotheek kunnen betalen. Voor een huis dat we heel ironisch eigenlijk alleen ’s avonds zien. Oh ja en om steeds meer handige spulletjes te kunnen kopen of om op vakantie te kunnen gaan naar plekjes met prachtige uitzichten (waar Miriam en Peter gewoon hun achtertuin van maken). En dan heb je nog de mensen die de hele week werken, geld verdienen en dit vervolgens in het weekend uitgeven aan duur gif met vrienden die elkaar niet veel te vertellen hebben omdat ze elkaar al vrijwel 24/7 op social media spreken.

En wat gebeurt er dan als je doodgaat? Dan leest een notaris je testament voor en dat is het dan. Dan is je leven voorbij. De vraag is dus: Welk leven wil je dan geleefd hebben: het ‘echte’ leven of het Echte leven!

Zoals twee wandelaars die tegelijk met Miriam en Peter ook het Te Araroa-pad liepen, zeiden: ‘Tja, we hadden graag meer tijd gehad, maar we moeten weer aan het werk. Terug naar de echte wereld.’ Waarop Miriam lachend zei: ‘Maar dit is de echte wereld!’ en ze wijst naar de weergaloos mooie bergen rond het ongerepte meer.