Hoe voelt een runner’s high?2 min leestijd
Nog even en de zon laat zich weer steeds vaker zien. Dan wordt het voor mij weer tijd om mijn oldtime favoriete skates uit het stof te halen. Zo rond het voor- en najaar vind ik het heerlijk om in de plaats waar in woon kilometers te skaten (dan ben ik echt team-cardio). En hoewel ik op mijn route veel hardlopers, lekker dribbelend langs de kant van de weg, in de berm en voor mijn wielen voorbij ziet komen, kan ik er niet omheen te denken dat hardlopers doorlopers zijn… Serieus, ik haat hardlopen!
Runner’s high
Ik zie ze gaan, in hun gezellig gekleurde thermoshirts, nog mooiere schoenen, oortjes in, bandjes om, dat soort dingen. En begrijp me niet verkeerd sommige gaan echt lekker en dat vind ik super tof voor ze, maar bij sommige denk ik echt waar ben je in hemelsnaam mee bezig. Ze lopen alsof ze letterlijk bij elke volgende stap met hun hoofd op de stoep kunnen klappen. Maar ja, hoor wie het zegt. Miss-ik-kan-nog-geen-meter-hardlopen. In feite ben ik dan ook gewoon hartstikke jaloers op het feit dat zij überhaupt (meer dan een meter) kunnen rennen en de zogenaamde runner’s high mogen ervaren.
Hardlopen is zeg maar niet mijn ding
De runner’s high. Daar heb ik wel eens van gehoord maar tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat het is. Geloof het of niet, maar in een grijs verleden heb ik wel eens een hardloopschema gevolgd. Zo’n schema waar je begint met 30 seconden rennen, een minuut lopen, en dat dan tot in den treuren herhaalt tot je vijf kilometer zonder tussenstop kan hardlopen. Gewoon omdat iedereen zei dat hardlopen zo lekker is. Dus met frisse moed begon ik ook aan zo’n schema, maar na een aantal weken kon ik nog geen meter hardlopen zonder met mijn tong op me hielen te liggen, laat staan dat ik een runner’s high kreeg. Tenzij een runner’s high een mega oncomfortabel, zweterig, en stekend gevoel is met dito uiterlijk.
Lift like you mean it
Nou, laat mij dan maar liften. Rol ik thuis lekker mijn matje uit. Dumbbells? Check. Water? Check. Workoutschema? Check. Trek ik mijn sportkleding aan. Zet ik een stevige beat op. En ik begin met de warming up. Ik voel hoe mijn spieren warmer worden. Ik focus me op de bewegingen, op mijn ademhaling, op de spiercontractie. OK, ready, set, go. Het geluid van ijzer op ijzer. De eerste set. Dumbbell overhead press met 7 kg per hand, 10 herhalingen. Dat is zwaar, heel zwaar en ik voel hoe mijn ademhaling zich versnelt. Door naar de overhead tricep. 10 reps, 5 kilo. 5 kilo? Per arm? Haal ik dat? In mijn hoofd zie ik de armen van Kelli Segars voorbij flitsen. Als zij het kan, dan ik ook.
Bestaat er zoiets als een lifter’s high?
En dan begint er een van mijn favoriete workout songs te spelen. Mijn vingers grijpen de dumbbells vast. Eén squat, nog een squat, nog één, het brandt, mijn benen branden, ik kan niet meer, maar ik moet door. Ik wil die Workout Complete. Ik grijp de dumbbells steviger vast. M’n hart bonkt. Nog één rep. Yes, gehaald.
Het pushen van je eigen lichaam, die laatste rep er uit persen, zweet op je voorhoofd, brandende spieren, een versnelde ademhaling en de wetenschap dat jij en alleen jij die dumbbell boven je hoofd kan tillen en niemand anders. Je hoort niets, je ziet niets, voor heel even vergeet je alles en iedereen om je heen. Geen idee of dat een beetje in de buurt komt van een runner’s high? Maar als dat zo is, dan denk ik dat ik een lifter’s high heb.
