En dan overkomt het je… een miskraam9 min leestijd

Kerstavond 2019 om 04:30 uur, na 5 maanden proberen heb ik mij daar toch een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik stond werkelijk te trillen op mijn benen. Vol ongeloof en blijdschap dat het überhaupt al gelukt was. Hoe in 2 minuten tijd (want zolang duurde het wachten op de streepjes van de test) je leven volledig op zijn kop kan zetten. Maar in diezelfde tijd, want zo lang had de echoscopiste er tijdens de eerste echo ook voor nodig om aan te geven dat het mogelijk toch wel foute boel kon zijn, je wereld dus ook weer totaal in een ander perspectief gezet kan worden.

Ik kan je nu uitgebreid vertellen hoe ik Mike verteld heb dat hij papa ging worden of hoe wij het onze dierbaren verteld hebben. Ik kan vertellen hoe er tranen zijn gerold van blijdschap. En hoe iedereen het nieuws op zijn eigen manier verwerkte. Mijn schoonmoeder als een echt gevoels- en familiemens. Mijn moeder met haar leeuwen en beren. Mijn pa praktisch en nuchter. En mijn zusje terecht met gemengde gevoelens omdat zij ook heel graag zwanger wil worden, maar het nog maar niet wil lukken.

Ik kan je vertellen hoeveel vertrouwen wij in deze zwangerschap hadden en in ons hoofd stiekem al 10 stappen op de zaak vooruit liepen. Ik kan vertellen hoe Google mijn beste vriend werd. En hoe ik in mijn hoofd al allerlei namen aan het bedenken was en hoe ik op pinterest al inspiratie aan het opdoen was voor de babykamer. Ik wilde alles weten en op alles voorbereid zijn. Want dit was iets waar wij samen al langere tijd over aan het fantaseren waren en nu leek het dan toch echt allemaal te gaan gebeuren.

Maar terwijl ik dit schrijf, lijkt het allemaal ook zo duf en suf. Wat dachten wij wel niet. Dat een zwangerschap zo van zelf sprekend zou zijn? Dat wij dat klusje wel even zouden klaren.

Eerste echo 15-01-2020

De vitaliteitsecho. Hoe dichter bij we kwamen, des te zenuwachtiger ik werd. Volgens mijn eigen berekening zou ik nu ongeveer 7-8 weken moet zijn. We liepen de echokamer in en ik mocht op de bank plaats nemen. Ik had braaf gezorgd voor een volle blaas, dus was ervan overtuigd dat we met de uitwendige echo wel wat moesten zien. Maar helaas, mijn darmen lagen ervoor. Een inwendige echo werd het dus. Eerste nog even de blaas legen. Terug op de kamer deed ik mijn broek uit. Het was allemaal nieuw voor mij, maar de echoscopiste legde alles goed uit en vertelde stap voor stap wat we gingen doen en wat ik moest doen.

Op het scherm was duidelijk een vruchtzak te zien en hij zat in de baarmoeder. Dat was goed nieuws. Geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus en ik was ook echt zwanger. Ze ging nog een paar keer rond mijn baarmoeder en zoomde hier en daar wat verder in. De vruchtzak was goed zichtbaar, alleen… er zat geen vruchtje in. Ze checkte mijn baarmoeder en alles zag er verder prima uit. Geen cystes of andere rare dingen. Mijn lichaam was op en top zwanger, alleen het vruchtje was niet zichtbaar. Dat kon twee dingen betekenen. Of ik zit vroeger in mijn zwangerschap dan de 7-8 weken of het is al vroeg gestopt met groeien en dat zou betekenen dat het een miskraam ging worden.

De verloskundige gaf aan dat we met dat laatste wel rekening moesten houden, aangezien de kans vrijwel nihil is dat de bevruchting later had plaats gevonden. Maar voor de zekerheid om te controleren of ze toch niks over het hoofd gezien had, wilde ze ons toch over een week nog even terug zien. Ik voelde tranen achter mijn ogen branden. Met de liefdevolle blik en troostende woorden van Mike hield ik het vol. Tot we buiten waren.

Tranen met tuiten

Daar stortte ik in. Het regende. En daar stonden we dan, midden op straat, de tranen kwamen en waren niet meer tegen te houden. Eenmaal thuis was de eerste lading op. Ik opende Google en ging op zoek naar kansen, oorzaken en gevolgen. Wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ik vond geen antwoord, afwachten was het enige dat ik kon doen. De rest van de dag voelde ik mij intens verdrietig. Het voelde alsof ik gefaald had. Nu al. En ik was nog geen eens moeder.

Tegelijk bedacht ik dat het misschien ook wel beter was zo. Als het inderdaad een afwijking had of zou krijgen dan was het maar beter dat de natuur het in zo’n vroeg stadium al een halt toe roept. En misschien ook wel beter voor Mike. Kan hij nog wat meer tijd in zijn persoonlijke ontwikkeling en werk stoppen en hoef ik ook niet te bevallen in een periode waarin de kans groot is op een hittegolf. Want daar had ik toch ook wel angst voor, gezien mijn geschiedenis met blackouts tijdens hitte en onder blootstelling aan stress door vasovagale syncope. Misschien voelde mijn lichaam dat ook. Ik weet het niet.

Het is jammer. Ik baal. En ik huil. Ik voelde mij wel echt zwanger en in theorie ben ik ook gewoon nog steeds zwanger. Al is dat gevoel sinds een paar dagen wel minder geworden. Die omslag vind ik lastig, van zwanger naar niet zwanger. Het zal tijd kosten om dat een plekje te geven. Maar voordat het zover is, moet die miskraam er eerst uit. Hopelijk op een natuurlijke manier.

Natuurlijk ben ik ergens ook wel blij. Ik ben niet meer zo ontzettend moe. Ik krijg weer energie en minder gevoelige borsten. Afgelopen jaar zat ik in zo’n lekkere flow qua energie en fitheid dat ik merkte dat vanaf het moment dat mijn lichaam begon te veranderen door de zwangerschap ik daar stiekem ook naar terug verlangde. Wie weet voelde mijn lichaam dat en heeft het daarom de zwangerschap niet doorgezet. Wie zal het zeggen.

Echo nummer 2

Op 22-01-2020 lig ik om 08:40 uur al bij de echoscopiste op de onderzoekstafel voor de 2e echo. Wij zijn 99% zeker dat het een miskraam gaat worden en hebben ons er zo goed en zo kwaad als we kunnen bij neergelegd. Want de kans dat een lege vruchtzak een week later toch een vruchtje laat zien is ongeveer 1%. Wij kijken naar het scherm en Mike en ik denken hetzelfde, dit ziet er anders uit dan vorige week.

Kort daarop zegt de echoscopiste: “Dit hadden jullie vorige week niet gezien hè”. We schudden allebei met ons hoofd. Ze zegt: “Ik zie nu wel degelijk een dooierzak en beginnend vruchtje”. Met andere woorden: de vruchtzak is niet langer leeg. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap. Zou het dan toch nog goed komen?

Waar de kans eerst 1% was, liggen de kaarten nu 50-50. Helaas moeten we nog een week in spanning afwachten want dan is pas de volgende echo. En als er dan ook hartactiviteit te zien is, is de kans groot dat het allemaal toch nog goed gaat komen. Van verdriet naar lichte blijdschap in nog geen 5 minuten tijd. Mike en ik lopen naar buiten, we kijken elkaar aan met een blik van ‘is dit nou zojuist allemaal echt gebeurd’. We krijgen een glimlach op ons gezicht, maar durven nog niet echt te juichen.

Buikpijn en krampen

Donderdagmiddag 23-01-2020 voel ik wat lichte buikpijn en krampen. Vanaf donderdagnacht tot en met vrijdagavond wat licht bruin bloedverlies. Vrijdagmiddag wordt het bloedverlies wat heviger en krijg ik er ook krampen bij. Rond etenstijd vond ik een (sorry if it’s TMI) klont bloed in het toilet van ongeveer 1 cm groot. Bij het afvegen ook helderrood bloed. Daarna hebben de krampen tot middernacht aangehouden. Zaterdagochtend stopte het bloedverlies en de krampen opeens. De rest van de dag heb ik nergens meer last van gehad en ben ik zelfs nog wezen sporten en bij opa op ziekenbezoek geweest.

Ik dacht nog: “Is dit het nou?”. Blijkbaar was ik niet echt overtuigd. Na het eten ‘s avonds kreeg ik opeens weer buikpijn en krampen. Uiteindelijk nog 1 aflevering Blacklist gekeken, maar toen werd de kramp zo erg dat ik naar bed wilde. Ik heb een kruikje gemaakt en ben nog even naar het toilet geweest. Het bloedverlies was duidelijk toegenomen en was nu meer donkerrood dan bruin van kleur.

In bed werd de pijn al snel erger en erger. Het kwam met vlagen, maar bij elke vlaag leek de pijn intenser. Tot het rond 23:00 uur onhoudbaar werd en ik 2 paracetamol heb ingenomen. Nog even naar het toilet maandverband wisselen. Op het toilet voel ik een floep en niet kort daarna hoor ik plons. Na het afvegen, kijk ik achterom. Zie ik het nou goed en ligt er onderin de pot een donkerrood ovaalvormig bolletje (qua doorsnee een soort uitgerekte euromunt)? Zou dat dan de miskraam zijn? Ik weet het niet. Ik twijfel om het eruit te vissen, maar kan er niet goed bij. So be it. Snel terug naar bed.

Nog meer pijn en tranen

In bed volgde al snel een nieuw lading tranen. Ik voelde me niet gesteund door Mike. Mike doet niks, geen arm om mij heen, geen troostend gebaar, maar moppert alleen dat hij wil slapen. Ik spreek dit uit en niet snel daarna voel ik een hand op mijn hoofd die mij zachtjes door mijn haar streelt. Het brengt me tot rust en niet snel daarna val ik in slaap. Rond 02:30 uur word ik opnieuw wakker. De pijn lijkt weg. Ik besluit nog eens naar het toilet te gaan.

Er zit een flinke klont donkerrood bloed in mijn maandverband. Na het afvegen ligt er ook een klont in de pot. Hier kan ik wel bij en ik pak het op met een toiletpapiertje. Ik veeg het bloed weg en zie al snel dat dit anders is dan een klont bloed. Het is een soort stevig vezelig licht doorzichtig/huidkleurig vlies. Zou dit het dan zijn? De miskraam. Ik denk het haast wel. Ik voel me zichtbaar opgelucht. Denk (en hoop) dat ik het ergste nu wel gehad heb.

Terug in bed heb ik nog een paar lichte krampjes, maar niets om over naar huis te schrijven. Uiteindelijk ebt ook dat weg en denk ik: ‘Eigenlijk wel mooi, hoe de cirkel nu weer rond is.’ Het avontuur met de positieve zwangerschapstest wat midden in de nacht begon op 24-12-2019 om 04:30 uur en nu na een maand bewust zwanger te zijn geweest (met alle kwaaltjes van dien: gevoelige en grotere borsten, mindere eetlust, onwijs koud, last van maagzuur, midden in de nacht klaar wakker, verbeterde geur etc.) is het nu ook midden in de nacht op 26-01-2020 rond 04:30 uur ook weer geëindigd.

Miskraam 2.0

Naja, geëindigd, ik heb hierna nog ruim anderhalve week af en aan krampen en steken onderin mijn buik gehad, licht bloedverlies en behoorlijk opgezette borsten. Pas na 2 weken kon ik zeggen dat ik weer volledig de oude was. Tenminste dat dacht ik. Tot na een week ik weer af en aan bruine afscheiding en druppels lichtbruin bloed verloor. De zwangerschapstest bleef ook maar positief. Heel vreemd. Volgens de verloskundige was afwachten het enige dat ik kon doen, mits ik verder geen lichamelijke klachten kreeg als intens bloedverlies, koorts en heftige krampen. Anders moest ik weer contact opnemen.

8 maart 2020 rond 15.00 uur ‘s-middags kreeg ik opeens weer heftige buikpijn. Ik werd zelfs misselijk van de pijn. Ik dacht nog dat ik misschien iets verkeerds gegeten had en een bezoekje aan het toilet wel opluchting zou geven. Maar helaas. Pijn kwam met vlagen. Dacht ook nog even misschien moet ik ongesteld worden. Maar dat kan toch niet bij een positieve zwangerschapstest?

Anyways, ik lig op bed, de pijn is onhoudbaar en ik besluit op te staan voor een paracetamol. Terwijl ik opsta voel ik iets nats in mijn onderbroek lopen. Ik loop direct door naar het toilet. Mijn onderbroek is inderdaad nat en ik veeg er met een papiertje overheen, die helemaal rood kleurt. Het is helderrood bloed. Ik schrik. Wat is dit nu dan?

Ik sta op, de pot ligt ook vol helderrood bloed en een donkerrode klont in het midden. Ik bel de verloskundige. Zij stelt mij gerust en geeft aan dat blijkbaar nog niet alles van de miskraam eruit was en dat mijn lichaam nu met alle macht de laatste restje eruit probeert te werken. Als de pijn afneemt en bloedverlies niet zo erg is als elke 20 min 1 maandverband verschonen en ik geen koorts heb, is het gewoon volhouden en afwachten. Bloedverlies en buikpijn kan nog een week aanhouden, maar moet wel langzaam minder worden. We spreken af dat ik volgende week nog een test doe en even van mij laat horen.

Na een uur of twee ga ik naar het toilet om maandverband te wisselen. De hoeveelheid bloed valt mee, maar ik zie wel iets op het maandverband liggen. Dit lijkt ook duidelijk weer een vruchtzakje…

Ik ga twijfelen. Is dit nu een tweede vruchtzakje? Of was dat van de vorige keer dan iets anders? Ik probeer me het weer voor de geest te halen, maar het lukt niet. Ik app de verloskundige praktijk onderstaande foto (sorry voor de TMI) en al snel krijg ik bericht terug. Het donkere gedeelte is stolsel. Het lichte deel lijkt inderdaad toch nog wat weefsel, maar eerder beginnend placentaweefsel dan het vruchtje. Ze geeft aan dat ze wel vaker zien dat nog even doorgroeit als het vruchtje er al uit is. Ik ben gerustgesteld en opgelucht dat het er uit is.

De pijn is meteen weg en is ook niet meer terug gekomen. Ik voel me gelijk wel weer een beetje down, maar dat mag na zo’n miskraam 2.0 Na vijf dagen is ook het bloeden zo goed als gestopt en ik ben blij. Nu kunnen we weer vooruit. Tenminste als de test volgende week negatief is.

En dan is de miskraam een feit.

22 maart 2020 voor de zekerheid een week later dan gepland doe ik nog een hopelijk laatste test. Yes, negatief. Het zwangerschapshormoon is eindelijk uit mijn lichaam. De miskraam is compleet. Het enige wat nu nog rest is wachten tot mijn cyclus weer opgang komt. Volgens de verloskundige kan dat zo’n 4-6 weken duren. Bij de een wat langer. Bij de ander wat korter. En zo’n eerst menstruatie na een zwangerschap/miskraam kan ook net wat anders verlopen dan je gewend was. Niet per se intenser of heviger, maar anders.

Mijn geluk kon niet op toen ik gisteren 11 april op D-Day van mijn cyclus ook weer echt ongesteld werd. Ik was mijn lichaam zo dankbaar voor het feit dat het zo goed werkt. Dat het alles zelf opruimt. En dat ik daar altijd op kan vertrouwen en ook al die tijd in geloofd hebt. Het was soms echt even afzien (lees: praktisch 3 maanden geen seks), maar ik ben zo blij dat ik mijn lichaam (en vooral mijn baarmoeder) de rust en tijd heb kunnen geven om zich van alles te herstellen. Blij en opgelucht sluit ik dan ook nu dit hoofdstuk. We gaan verder op een lege, nog ongeschreven pagina. Hoe en wat gaat volgen weet niemand. Maar dat zien we vanzelf. Want als er één ding is dat ik hieruit geleerd heb, dan is dat dat het leven zich niet laat plannen.

Want zoals een oud gezegde luid: “Voor het concert des levens heeft niemand een program.” Wij dus ook niet.