EINDEJAARSCONFERENTIE 2019-20209 min leestijd

2019. Wat.was.je.mooi. En lelijk. En druk. En hectisch. Chaotisch. Bizar. Verdrietig. Blij. Leerzaam. In alle mogelijke manieren die ik kan bedenken.

Wat een jaar

2019 begon voor mij met een gescheurd condoom. En dat terwijl ik net een week gestopt was met de pil. Na even rekenen bleek dat ik ook precies in mijn vruchtbare periode zat. Dus dat werd op nieuwjaarsdag langs de Etos voor de morning-after pil.

2019 begon ook met Mike aan het werk bij Westland Techniek. Eindelijk een baan en bedrijf dat er hoopvol uitzag. Na alle struggles met de burn-out in 2018 gunde ik hem dat zo. Op zaterdag 9 maart zijn wij meegevraagd op het bedrijfsuitje. Vooraf met zijn allen uiteten en daarna naar de voorstelling Soldaat van Oranje. Ik was hier een paar jaar eerder al heen geweest met mijn zusjes en was toen heel enthousiast. Ik vond echt dat Mike hem ook een keer moest zien. En nu kon dat en dat ook nog eens op de kosten van de baas. Het was een gezellig avond om nooit meer te vergeten. Wat Mike van de voorstelling vond, tja musical is zeg maar niet echt zijn ding. Het spektakel erom heen vond hij wel mooi, alleen “het zingen” had van hem niet gehoeven.

26 maart 2019

Op dinsdag 26 maart kregen wij het verdrietige nieuws dat oma Henny (de “lachende” oma van Mike) toch nog redelijk onverwachts is overleden. Mike wist al langer dat het niet goed ging met haar, maar was hier toch flink kapot van. Hij wilde nog graag bij haar langs, maar door zijn nieuwe baan wat veel aandacht en energie koste, was het erbij ingeschoten. We dachten nog, dat doen we volgend weekend wel, maar dat mocht er helaas niet meer van komen. Zij is 75 jaar geworden.

Polen

27 april t/m 1 mei hebben wij (mijn vader, zusje, Mike en ik) ons lang verwachte tripje naar Polen gemaakt. We hebben in Krakau geslapen en daar een door mijn zusje kritisch afgestemde foodtour gedaan, we hebben één van de oudste zoutmijnen ter wereld bezocht (Wieliczka-zoutmijn) en natuurlijk de hoofdmoot van ons tripje naar Polen een bezoek aan Auschwitz/Birkenau. Het was een mooie, indrukkende reis waar nog lang over gesproken werd.

Mike 30 jaar

2019 was ook het jaar waarin Mike de 30 aan tikte. Dit mocht natuurlijk niet ongevierd voorbij gaan. Ik heb dan ook een tuinfeest georganiseerd, waarbij wij zelf een vegetarisch drie gangen menu voor de hele familie en aanhang hebben gekookt. Dat het vegetarisch was hebben we er vooraf niet bij gezegd. Uiteraard. Anders was niemand gekomen. Haha. Het was een gezellige dag en iedereen had lekker gegeten.

Het was zo gezellig dat we helemaal vergeten zijn om foto’s te maken. De foto hieronder is van een jaar of 7 à 8 geleden. Toen mijn ouders niet thuis waren en wij zin hadden in een BBQ.

Bezoek huisarts

Op 29 augustus ben ik voor het eerste sinds jaren (laatste keer was april 2015, toen ik was gevallen met skaten en een scheur in mijn radiuskop bleek te hebben) weer eens langs de huisarts geweest. Niet voor het gescheurde condoom uit begin dit jaar, mocht je dat soms denken. Nee, ik had namelijk over mijn hele lichaam opeens allemaal rode vlekjes. Het begon met een rode plek op mijn rechter bovenbeen en na een week of twee was het uitgebreid naar meerder vlekjes op mijn beide bovenbenen en achterkant knieholte. Daarna ook op mijn rug met name mijn onderrug, op mijn buik, in mijn zij en op mijn armen. Het jeukte niet echt. Gelukkig. Het kriebelde wel een beetje als ik het warm kreeg of ging zweten. En dat was rond deze tijd vaak het geval aangezien het geruime tijd boven de 30 graden was.

Omdat ik in het ziekenhuis werk en ik niet wist of het besmettelijk zou zijn, heb maar even met de huisarts gebeld. Ik mocht diezelfde ochtend nog langskomen. Diagnose: pityriasis rosea. Een met name onder jongvolwassenen veelvoorkomende, onschuldige en niet-besmettelijke huidaandoening, waarvan de oorzaak onbekend is. De uitslag zou zonder behandeling vanzelf verdwijnen, gemiddeld na drie tot zes weken, maar kon ook langer dan twee maanden aanhouden. Gelukkig was het bij mij met een week of vier weg.

Londen

Ik zeg gelukkig, want 30 september t/m 4 oktober stond ons tripje naar Londen gepland. Mike en ik hadden Londen al lange tijd op ons lijstje staan. Omdat mijn zusje die periode als au-pair in Engeland zat, leek het ons een leuk idee om ons tripje ook rond die periode te plannen zodat we elkaar in Londen konden treffen. Alleen een paar dagen voordat wij onze vlucht hadden, was mijn zusje onverwacht alweer terug in Nederland. Maar niet dat ons dat ervan weerhield. Integendeel, we hadden er hoe dan ook veel zin in. Hoogtepunten: National History Museum, Tower of London, Jack the Ripper Walk en Borough Market. En natuurlijk uiteten bij Shezan (het restaurant waar Freddy Mercury ook vaak kwam). Ooh nee, dat ging niet door. Was in het water gevallen (letterlijk en figuurlijk).

Op mijn verjaardag 1 oktober leek het mij een leuk idee om samen bij Shezan uit eten te gaan. Al maanden van te voren voor gereserveerd, want een restaurant waar Freddy kwam, moet je wel op tijd bij zijn. Die dag was het een regenachtige dag. Maar niets bijzonders om over naar huis te schrijven. Tot het moment dat wij nog even tijd aan het overbruggen waren in Hyde Park en ik opeens gebeld werd door een onbekend nummer. Ik word nooit gebeld, dus besloot maar op te nemen. Het kon wel eens belangrijk zijn.

Ene meneer van Shezan aan de lijn. De keuken van het restaurant was die middag onder water gelopen en daarom moesten ze iedereen voor die avond afbellen. Wat een domper. Ik had mij er nog wel zo op verhoogd. Normaal gesproken kon ik zoiets echt mijn dag laten verpesten, maar ik stond er zelf van versteld hoe snel ik mijzelf hervatten en besloot via TripAdvisor een ander goed aangeschreven restaurant in town te zoeken. Ik vond een restaurantje met Franse keuken net buiten Soho. Het was 15-20 minuten lopen. Inmiddels was het al een tijdje weer droog, dus wij besloten er de pas in te zetten.

We waren alleen de straat nog niet uit of er kwam al een bui naar beneden. Ik, die inmiddels behoorlijk aan de grill honger lag, besloot gewapend met paraplu in de hand door te lopen, niet wetende hoe lang deze bui wel niet kon gaan duren. Het was inmiddels al donker en de lichtjes ging aan. Het water stroomde tot aan je enkels in de goten naar beneden. Het was spitsuur, auto’s raasden door de straten. Het was gezellig, chaotisch, druk en nat. En wij lopen, lopen en lopen. Een paar keer verkeerd, maar uiteindelijk de bestemming gevonden.

Een klein knus en warm restaurant genaamd Blanchette. Wij, de twee verzopen katjes, werden zeer gastvrij ontvangen. Wel werd er gevraagd of wij gereserveerd hadden. Uuumm, nou nee niet echt. Er werd ons verteld dat ze eigenlijk vol zaten, maar nog wel één plekje voor twee personen hadden in een hoekje. Wij accepteerden. Werden geplaatst en het bleek het meest romantische hoekje dat ik ooit gezien had te zijn. En het eten viel ook erg goed in de smaak.

Een ander tentje in Londen waar wij gegeten hebben op de avond van de Jack the Ripper tour en waar ik heel enthousiast over ben, is Big Moe’s Diner. Eigenlijk een vreetschuur, wat zeg maar niet echt mijn ding is, maar de ambiance scoorde 10 punten. Een restaurant volledig in de jaren ’50 style ingericht, compleet met jukebox en half opengemaakte Elvis auto waarin ook zitjes gemaakt waren. Het (vr)eten viel mij ook alles mee. Naast de gewone kaart, was er ook een vegetarische kaart. Voor ieder wat wils dus. Ik koos een vega hamburger, zoete aardappel frietjes en een veels te zoet limonade-achtig drankje. De zoete cola van Mike was er niets bij.

Verder hebben we lekker door Londen gestruind, genoten van elkaar, van de cultuur, van menig straatartiest, het OV en het stadse leven. Maar na 5 dagen intense genieten vonden we het allebei ook wel weer welletjes geweest en keken we ook wel weer uit naar thuis.

Medische terminologie afronden

Eenmaal thuis stond bij mij hard leren op het programma. Ik was namelijk al een paar maanden bezig met mijn studie Medische Terminologie en had voordat wij weggingen mij aangemeld voor het examen van 10 oktober. Dus dat betekende op de val reep nog even flink blokken. Wat zijn vruchten afworp, want ik slaagde met een 9,6.

Gratificatie van de baas

Op 30 oktober was ik alweer 2 jaar in dienst bij het HagaZiekenhuis op de poli Hematologie. Dat betekende dat het weer tijd was voor mijn jaarlijkse gesprek met mijn leidinggevende. Ik merkte het zelf ook wel, maar leuk als het anderen ook opgevallen is, is dat ik persoonlijk erg gegroeid ben en dat het de afdeling en het team daardoor ook in positieve zin veranderd heeft. Ik begon het jaar nog wat onzeker en terughoudend, maar ben als een bloem open gegaan.

Ik straal, heb een actieve houding en heb een aantal dingen goed op de kaart gezet. Ook in het contact naar collega’s en patiënten merk ik dat ik veel lekkerder in mijn vel zit en meer in mijn kracht sta. Ik laat niet langer meer over mij heen lopen en zeg eerlijk wat ik denk of voel. Ik ben heel blij met waar ik nu sta. En als dank voor deze inzet en persoonlijke ontwikkeling heb ik als één van de drie medewerkers die dit jaar voorgedragen zijn een gratificatie gekregen. Wat ik zeker zie en voel als blijk van waardering voor al het harde werken en wat mij alleen nog maar meer motiveert om zo door te gaan.

Doelen die ik voor 2019 gesteld had

• Inhoudelijk beter worden in mijn werk: studie Medische Terminologie afmaken.
• Zodra er een vega alternatief is, kies ik daarvoor. Ik vind het een fijn idee dat er voor mijn maaltijd geen dieren gedood zijn.
• Ik laat geen zooi meer in huis of in mijn leven. Alles in mijn leven (of dat nu mensen zijn of dingen), gebruik ik, voegt waarde toe of verteld een belangrijk verhaal. The less you’ll bring home, the less waste you’ll have to deal with). Geldt ook voor negativiteit.
• Alles wat op is of defect is, ga ik vervangen voor een duurzamer alternatief (indien mogelijk).
• Zeg vaker ‘nee’: nee tegen junkmail/reclame, nee tegen ‘freebies’, gratis giveaways en goodiebags (zoals gratis pennen, spaarzegels bij de supermarkt en cadeaus waar je niets aan hebt). Maar zeg ook nee tegen negativiteit (zoals mensen die je batterij onnodig leegtrekken).
• Meer groen in mijn leven: groene planten in huis, gras in de tuin, groen op mijn bord.

Wat ik ervan gebakken heb?

Nou eigenlijk best veel. Ik heb mijn studie afgerond. Heb lange tijd alleen maar vegetarisch gegeten, ook buitenshuis. Al merkte ik op een gegeven moment wel dat ik daar toch niet zo lekker op ging (lees: vermoeidheid). Ik bleek op z’n tijd gewoon een stukje vlees nodig te hebben. Niet elke dag, ook niet elke week en zeker ook niet elke maand. Maar gewoon af en toe. Daarom heb ik met mijzelf afgesproken dat wij binnenshuis volledig vegetarisch eten en als we uiteten gaan in een goed restaurant of bij vrienden of familie eten, wij gewoon eten wat er op het menu staat en waar wij trek in hebben. En als wij merken dat ons lichaam een stukje vlees nodig heeft, dan eten we dat. Maar dan zijn we er wel bewust van wat we precies in onze mond stoppen en laten het dan ook de moeite waard zijn.

Qua zooi in mijn mijn huis en leven is het een stuk opgeruimder. De zolder staat nu alleen nog vol met spullen die naar de kringloop moeten, maar verder is alle overbodige meuk weg. Ook haal ik niets meer in huis waar ik niks aan heb. Ik zeg vaker nee. En ook voor negativiteit en frustratie heb ik nauwelijks nog plek in mijn leven. Ik ben volgens mij een veel leuker en gezelliger persoon (ook voor Mike en omgeving). En het is niet zo dat ik geen tegenslagen meer ken, ik kan het alleen sneller een halt toeroepen.

Ook op het gebied van duurzaamheid, maak ik stappen. Het enige waar ik van afgestapt ben, zijn de denttabs. Deze verpakkings- en plasticvrije tandpasta tabletjes bleken niet zo’n goed effect te hebben op mijn gebit. Na een jaar ermee gepoetst te hebben, bleek dat bij elk bezoek aan de tandarts mijn gebit flink gepolijst moest worden i.v.m. met een verkleuring van de tanden. Waardoor ik dit jaar €25 euro extra aan tandartskosten heb moeten betalen. Niet dat dat heel veel is, maar als je ervan uit gaat dat ik nooit iets aan mijn gebit had en binnen 2 minuten weer buiten stond, vind ik het wel apart dat sinds de start van deze tabs er een bruine aanslag/verkleuring ontstond. Het mag dan wel beter zijn voor het milieu, maar voor mijn mondgezondheid vind ik het dat niet waard. Daarom ben ik bij gebrek aan een beter alternatief weer teruggaan naar oldschool tandpasta en mondspoeling. Dit is het dan (nog) niet voor mij. Maar op andere vlakken probeer ik wel daar waar mogelijk mijn steentje bij te dragen (Shampoo Bars, Safety Razor, Make-up doekje, Nuud Deo, Menstruatiecup, Recyclen van afval). Ik denk dan ook dat het om de balans gaat.

Meer groen in mijn leven ja ook dat is geslaagd al zeg ik hetzelf. Hoewel ik vind dat je van groen eigenlijk nooit genoeg kunt krijgen. Ik heb nu iets meer dan 10 groene planten in huis. Mijn moestuin buiten nog niet meegerekend. Ook ligt er sinds de zomer ook een mooi groen tapijt (grasmat) in de achtertuin. Ik word echt zo vrolijk van planten en van lekker buiten zijn. Maar ook meer groen op mijn bord doet mij goed. Bij vrijwel elke maaltijd (ontbijt uitgezonderd) probeer ik wel wat groen toe te voegen. En daar krijg ik zoveel energie van.

Nieuwe doelen voor 2020

Of ik nieuwe doelen heb voor 2020? Nee, niet echt. Ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten, ik weet nu eindelijk wie ik ben, waar ik voor sta en waar ik goed op ga. Ook merk ik dat mijn omgeving daar positief op reageert. Op gebied van scholing en nieuwe dingen leren ben ik denk ik nooit echt klaar. Dus als ik een doel heb dan is dat nog meer kennis vergaren en dan met name op het gebied van gezondheid, overleving en zelfstandigheid (dingen leren die je in het dagelijks leven en bij problemen/crisissituaties handig zijn om te weten/te kunnen). Verder wil doorgaan met 2x per week krachttraining doen in heel 2020 en ben benieuwd wat dat voor effect op mijn lichaam heeft.

Tot slot wil ik nog een paar wensen uitspreken (niet voor mezelf maar voor anderen). Ik hoop voor Mike dat hij eindelijk werk vind waar hij gelukkig van wordt en waar hij plezier en voldoening uit kan halen. Ook hoop ik dat hij op een energieniveau komt en dit ook kan vasthouden waarbij hij de dingen kan doen die hij leuk vind. En verder zou ik nog graag wat van de wereld zien: een reis naar New York, San Francisco of naar Zweden/Noorwegen/Denemarken of Schotland.

En ik hoop natuurlijk dat alle mensen die mij dierbaar zijn ook lekker in hun vel zitten, gelukkig zijn en in goede gezondheid mogen verkeren. En dat wij een mooi jaar tegemoet mogen gaan waarin we samen allemaal mooie nieuwe herinneringen mogen maken en mogen delen in de goede oude herinneringen die we al hebben.

Happy new year!